Sonbahar kutsamaları, ritüelleri ve sunuları.

Son birkaç haftadır kutsal bir arayış içinde olan bir ziyaretçi tarafından hoş bir şekilde bozulduktan sonra kendimi rutine geri döndürürken buluyorum. Kendini keşfetme ve iyileşme yolculuğunda bir dul, hem müşteri hem de sevgili arkadaş olan bir kadın.

Kendimi sevdiklerime veriyorum ve nadir durumlarda onlardan artık taşımaları gerekmeyen şeyleri de alabiliyorum. Bunu onun için yaptım — arkadaşım, dul kadın – ve kendi bedenime zarar vermesine rağmen kutsal bir işti, ağır bir işti ve ancak gerçekten hayırlı ve korunan koşullar altında yapılabilecek bir işti. Bazen insanlardan bir şeyler çıkarmak ve onları toprağa ya da nereden geldikleri yerlere geri eritmek mümkündür.

Ziyaretinin hasat ayı ve kısmi tutulma arifesinde sona ermesi beni en azından şaşırtmadı. Bir ay etkinliği ve benim için mükemmel bir müzik ve dans akşamı ile birlikte zamanımızı bitirmek uygun görünüyordu. Peder John Misty’yi gördüm, haklı olarak modern bir troubadour olarak adlandırılabilecek bir adam. Bir gömlek bile aldım.

Biz insanlar, çeşitli danslarının ne anlama geldiğini yorumlarken gökyüzüne baktığımız sürece ayın hareketini takip ediyoruz.

Ay bizi, su kütlelerimizi, içimizdeki suyu, kişisel ve kolektif duygusal akımlarımızı çeker.

Tutulmalar ve kısmi tutulmalar benim için bir şeyleri gündeme getirme eğilimindedir. Astrolojinin farkında olan ama onu takip etmeyen biri olarak, bu en son kısmi tutulmanın kolektif için ne ifade ettiğini söyleyemem çünkü burada ve orada fısıltılar duysam da astroloji benim mesleğim değil.

Bildiğim şey, kolektif ve göksel olayların yanı sıra kendi yaşamlarımızda gezinmek söz konusu olduğunda kendi duyularımıza ve sinyallerimize uyum sağlamanın bizim için hayati önem taşıdığıdır. Haritaları olduğunu iddia edenler, hangi yollardan geçileceği veya hangi yollardan kaçınılacağı konusunda önerilerde bulunabilirler, ancak sonuçta bu yollardan geçen ayaklarımızdır. Ayak parmaklarımızı tıkayan ve çatlamış ve diken diken tabanlarımıza merhem süren ya da ayak parmaklarımızı serin dağ derelerinde ıslatmak için yürüyüşümüzü caydıran biziz.

Aynı zamanda kendimizi beklenmedik bir yıldız manzarasına tek başına ya da bir aşkla ya da yalnız kalmaya aşık olarak hayranlıkla bakarken bulabilecekleriz. Hayata aşık olmak ya da merakla merak etmek ya da küfretmek, “Burada ne halt ediyorum?”

Dün internette bir arkadaşımla konuştuktan sonra, kendisinin ve müşterilerinin çoğunun bu en son kısmi tutulmanın ardından garip bir şekilde huzursuz hissettiğini duydum. Görünüşe göre birçoğu güçlü duygular, artan uçuculuk, uyku eksikliği ve rahatsız edici rüyalar yaşıyor. Ayrıca, bağların kopmasını, ilişkilerin çözülmesini vb. Beklediğini söyleyen çeşitli raporlar duydum. Ama aynı zamanda beklenmedik iyileşme.

Bunların hiçbirinden emin değilim, ama dua ediyorum ki her birimiz ihtiyacımız olanı ortaya çıkarabiliriz.

Yavaşça aşağı çekildiğimi hissediyorum. Sessiz, şehvetli ve topraklanmış hissediyorum. Kendime, içgüdülerime ve kendi gnozuma belki de daha önce sahip olduğumdan daha derinden güveniyorum.

Korelasyon çizme ve bu tutulmanın bu deneyimini başkalarıyla karşılaştırma eğilimi var ve bu normal görünüyor. Nisan ayının başındaki benim için rahatsız ediciydi. Bir döngünün sonunu işaret ediyordu. O zaman kış boyunca baktığım torunlarım annelerine geri döndüler. Ayrıca, tozun henüz tam olarak yerleşmediği ve belki de asla yerleşmeyeceği belirli bir ilişkide bir vahiy getirdi, ancak dönen parçacıklarda daha sonra ‘tekmelenen’ parıltılar var. Artık yıldızları da görebiliyorum.

Bu beni, bu kişinin bana defalarca söylediği bir şeyin anısına geri götürüyor, “Doğru kişiye yanlış şeyi söyleyemezsiniz ve yanlış kişiye söylenen hiçbir şey asla doğru şey olmayacaktır.” Bu ifadede teselli buluyorum. Kendimi kaderin kaprislerine teslim ettiğim için değil, olgunluğum arttıkça ve Gizeme olan güvenimi derinleştirdikçe, hem deneyimden hem de kendi içimdeki sıcak körüklerden oyulmuş bir inanç var. Kim olduğumu, neye ihtiyacım olduğunu ve çoğu zaman benim için kimin ve ne anlama geldiğini biliyorum. Kendi egomun bu sonuçları kontrol etme ihtiyacını gidermek için atalarıma hala dua ediyorum: “Hayırsever Ölü ve Kirli Çocuklar, lütfen bunun ve bana ait olanların yolunu açın.”

Sonra hissediyorum, dinliyorum ve kimin ve neyin yaklaştığını, kimin ve neyin ayrıldığını görmek için bekliyorum.

Belirsizlik rahatsız edici mi? Elbette. Bundan sonra ne olacağını bilmemek endişeye neden oluyor mu? Kesinlikle olabilir. Ve sanırım, ‘dünyanın durumu’ dalgalarına binen hepimiz adına, bilinmeyen çok şey olduğunu ve önümüzdeki günlerde ortaya çıkacak ve çözülecek çok şey olduğunu söylediğimde konuşabilirim. Yaptıklarımızı yapmaya devam edemeyiz ve farklı sonuçlar bekleyemeyiz. Bu, bir kolektif olarak olduğu kadar kişisel olarak da bizim için geçerlidir.

Küçük teneke kulübemin çatısına yoğun bir şekilde yağan yağmurun farkında olduğum kadar şiddetli toplu fırtınanın da farkındayım ama ıslanmıyorum. Bir süre önce dayanabileceğim en sıcak suya lüks dalıştan başka. Et giysimi suya batırdım, sıcak suyun süzülmesine ve olana, her neyse artık direnmesine izin verdim.

Endişem en çok omuzlarımda, kalçalar arasındaki bağlarda ve mandibular kaslarımda sürüyor. Yumuşama teslim olduğumda gelir, su üzerimde yıkarken, ay ışığı yeni kesilmiş tarlada yıkarken.

Ben tarlayım, ama aynı zamanda kendimim.

Neler olup bittiğine kendimizi ne derece kaptırdığımızı seçme yeteneğine sahibiz. ‘Kontrol edebiliriz’. Bunu yapmak sorun değil; bazen bizi aklı başında tutan tek şey ayrışmadır. Bilinçli ya da bilinçsizce “Bunu kaldıramam.” Bu bir hayatta kalma stratejisi ve buna saygı duyulması gereken şey.

Hiç kimsenin günün sıcaklarında her zaman çıplak durması beklenmez. Tenimizin ve ruhumuzun sessiz geceye, yıldızlı kadifeye, yorganların ve yorganların derin rahatlığına, zaman zaman Netflix ve sosyal medyaya ihtiyacı var. Ve bazen sonbaharın gelişi ve kışlarının zulasını yenileme ihtiyacı hakkında gevezelik eden yosunlu ormanlara ve kızıl sincaplara ihtiyacımız var.

Bazen kimi ve neyi taşıdığımızı ve bedenimiz ve ruhumuz için maliyetinin ne olduğunu hesaba katmamız gerekir. Belki de bunu uyuyamadığımız yalnız saatlerde yaparız. Belki de bunu, daha soğuk aylar için neyin kaldırılacağına ve neyin kalıcı olarak serbest bırakılacağına karar verirken, kazakları ve diğer sıcak şeyleri çıkarırken dolaplarımızı sıralarken yaparız. Belki bunun için henüz tam zamanı değil, ama yakında.

Belki de kalıcılık yoktur. Biz sadece toprağa batan tohumlarız, satın almak isteyen kökleriz, ışık arayan saplarız, bir veya iki veya dört veya dört bin sezon boyunca eko sistemli olarak birbirimizle büyüyoruz. Çiçek açar, meyve verir ve çürürüz. Hepimiz. Toprağa geri dönüyoruz ve yabancı bir ülkede yeni bir yuva arayan yabani portakal yaprakları gibi rüzgarda yelken açıyoruz.

Ve tekrar tekrar kendi alanımızı buluyoruz.