Sinizmle ilgili olarak, Huşu ve Anneye Dua Umuduyla.
Lütfen, lütfen sevgili Anne, Seni ve kendimizi gerçekten iyileştirebilecek eylemleri dinlememize, duymamıza ve yapmamıza yardım et.
Huşu tarafından ele geçirilmek istiyorum.
Gerçekten yapıyorum.
Yaratılışla ilgili olarak gözlerimin şaşkınlık ve orgazm mutluluğu içinde genişlediğini hissetmek istiyorum. Sadece şu anda orada değil.
Benim alanımın en kişisel bölümünde olan şey budur. Ayrıca dün, stimülasyonu sınırlamayı, kafa derimi yağlarla kaplamayı ve sinir sistemimi sıfırlama umuduyla çok erken yatmayı içeren ‘migreni önleme’ modumda geçirdim. Çoğunlukla işe yaramış gibi görünüyor, ancak görüşümde hala ince bir bulanıklık ve gezinen bir hassasiyet var.
Kendi küçük dünyamda olanların yanı sıra, şu anda dünyanın kendisi titriyor. İnsanların bunaldığımızda fazladan ‘söndürülmüş’ hissetmeleri alışılmadık bir durum değil ve eğer dürüst olursak, aramızda kim yok?
Elimden geldiğince kendime bakma ayrıcalığımın son derece farkındayım. Ayrıca, Helene için kaybedilen yüzlerce hayatın, Filistin’de kaybedilen binlerce hayatın, Florida’yı istila eden yaklaşan fırtına tahribatının, halk seçimimiz olan fiyaskodan bahsetmiyorum bile, son derece farkındayım.
Şu anda bunun ortasında olmasak bile oldukça üzücü bilgilerle doluyuz ve olmasak bile şanslıyız. Bu inanılmaz derecede yıkıcı ve istikrarsızlaştırıcı olaylardan sahip olabileceğimiz mesafe veya tamponlama ne olursa olsun, ister merkezde, ister kenarda, sevdiğimiz insanlar için ‘yer tutuyor’ ya da sadece manşetleri okuyor olsak da, hepimiz onlardan etkileniriz. Bunun gibi olaylar kollektifte dalgalanıyor ve bazı durumlarda daha çok hepimizin sarsılmasına neden olan bir çarpışma gibi.
Geçen yıl birkaç gündür Hamas’ın İsrail’e yönelik saldırılarının detayları hakkında bilgi yayılırken çeşitli yeni kaynakları dinlediğimi hatırlıyorum. Bu olaylara misillemenin bir yıl sürecek bir savaşa ve en az 11.000 çocuğun ölümüne yol açacağını bilebilir miydik? Yaptığım bir seviyede ‘hissettim’. O kolektif ‘çatlağın’ etrafında karanlık kıpırdanmalar hissettim. O günün kanlı olayları sadece daha da kanlı olaylara yol açtı – anlamsız bir şekilde daha fazla hayat kaybedildi.
Ülkenin doğu yarısını kasıp kavuran fırtınalar ‘gerçek’ mi yoksa ‘tasarlanmış’ mı? Onların yolunda olan insanlar için önemli olmadığını garanti ederim. İnsan yapımı yıkım olasılığı, korkunç şeyler yapabileceğimizden bahsediyor mu? Şey, evet! Ama bunu kendimiz hakkında zaten biliyoruz — ‘türümüz’ hakkında.
İnsanlık binlerce yıldır doğayı kontrol etmeye çalışıyor ve sonuçların çoğu felaket oldu. Sayısız türün yayılmasından biz sorumluyuz. Bir zamanlar zengin tarım alanlarının aşınmasından biz sorumluyuz. Göllerimizi, nehirlerimizi ve okyanuslarımızı zehirlemekten sorumluyuz. Bunların hepsi şüphesiz ‘insanın’ açgözlülüğünün, duygusuzluğunun, benmerkezciliğinin ve hesap verebilirlik eksikliğinin bir sonucudur. Bununla birlikte, sadece bunların hepsi değil, aynı zamanda çok yönlü düşünme yeteneğimizin olmaması ve ekosistemizmden kendi kopukluğumuzdur.
Gahhhhh!
İmdat anne! Hayal kırıklığına uğradım. Yazmaya başlamadan önce, beni almaya bakan sinizm de hissediyordum. Gerçeklik hakkındaki biraz titiz görüşümü geliştirmiş olmama rağmen, şaşmadan olmak istemiyorum!
Bay Rogers’ın akredite olduğu hikayeyi beğendim: “Zor zamanlarda yardımcıları arayın.” Ya da bunun gibi bir şey. Bakıyorum. Sadece yer üstünde ne yaptığımızı değil, aynı zamanda ‘köklerimizde’ daha derinlerde neler olduğunu da arıyorum? Gaybın elleri hangi rızkı verebilir?
Doğanın kendi tasarımı ve kendi ivmesi vardır ve biz onu kontrol etme girişimlerimiz için onun bir parçasıyız. Belki de bu ‘kısımla’ konuşma zamanı gelmiştir.
Sevgili Doğa, Sevgili Anne,
Bizi kuşatan ve kaderimizin iç içe geçtiği sen…
bizi duyun.
Bunu yaptığımız sürece size yaptıklarımız için üzgünüz. Bir özrün gerçekten zaman, mekan ve değiştirilmiş davranışlarla gelmesi gerektiğinin farkındayız – peki ya duramazsak? Çoğumuzun denediğine inanıyorum. Birçoğumuzun daha az satın almaya, daha az harcamaya ve sizi daha çok sevmeye çalıştığımıza inanıyorum. Sizinle olan ilişkimizde uyanış olduğuna inanıyorum ve çoğumuz sizi incittiğimizde, görmezden geldiğimizde, ihmal ettiğimizde ve kötüye kullandığımızda da bu etkiler tarafından tüketildiğimizi görüyoruz. Etrafınızda örülmüş bir yalan ağı görüyorum. Seni nasıl özgür bırakabiliriz? Elimi kalbimin üzerine, ayaklarımı da senin yönündeki toprağa koyuyorum.
Çöpleri alabildiğim yerden toplarım ve bakımım altında olan kuru olanı sularım. Kendimi ve değer verdiklerimi sularım. Duygulandığımda konuşabildiğim zaman konuşuyorum – cesur hissettiğimde. Daha fazla cesaret istiyorum. Gawd bunu hakettiğimizi bilmesine rağmen, öfken için arabuluculuk istiyorum.
Bize biraz daha zaman verebilir misin?
Size ve kendimize karşı kendi kararsızlıklarımızı yakalama zamanı.
Deniyoruz … çoğumuz deniyoruz. Size zarar vermeyi ve kendimize zarar vermeyi bırakmak için size geri dönüş yolumuzu bulmaya çalışıyoruz.
Sana yardım etmemize yardım etmeyecek misin?
Gün batımları, dünya çapında acı çeken kaç hayat olursa olsun hala çarpıcıdır ve belki de bu bize verdiğiniz sözün bir parçasıdır. Topraktan olabildiğince kuru ve soyulmuş yaşamı çağrıştıran sonsuz dansınızda onun etrafında dönerken güneş hala doğuyor ve belki de bu sözünüzün bir parçası. Yağmur hala yağıyor, tartışmasız bir zamanlar olduğu kadar saf olmasa da ve belki de bu sizin sözünüzün bir parçası.
Lütfen, lütfen, sevgili anne,
Sizi ve kendimizi gerçekten iyileştirebilecek eylemleri dinlememize, duymamıza ve gerçekleştirmemize yardımcı olun.
Elife Hoca.
