Aylak hissetmenin başka bir günü.

Baharat inatçı bir sevgili gibi dilime yapışıyor. Ağzımın kıvrımlarına sıcak, ısrarla sarılmak daha fazlasını talep ediyor.

Dahl, sığır eti, kırmızı soğan turşusu, yastıklarımda dans eden, kirpiklerimin altında parıldayan, bu bebek mavisi perdelerde parıldayan rüyalar kadar kalıcı damak tadıma sızmaya devam ediyor.

Bu alıştırma. Bu hayat. Bu, daha gerçek, daha özür dilemeden canlı olmayı uygulayan hayattır. Gökyüzü bu sabah bu kadar mavi olduğu için kesinlikle üzgün değildi. Ay, gök kubbede bu kadar uzun süre kaldığı için hiçbir değişiklikten bahsetmedi.

Orada öylece asılı kaldı.

Az ya da çok dolu, az ya da çok, ama birkaç gün öncesinden biraz daha az. Bu şekilde sonsuza dek değişiyor, farklı aşamalar ve yüzler gösteriyor: sivri uçlu, penumbral, hilal, yok ya da neredeyse. Utanmadan istediğini yapıyor.

Gökyüzü bir safir saldırısı – dolaysızlığı açısından tamamen özür dilemez.

Bulutlar onun küstahlığını azaltacak hiçbir şey yapmadı, ancak yalnızca cesur meydan okuma beyanını güçlendirdi. Yolu, otoparkı, kamyonları ve suv’ları karşılamak için buzlu dağları süpürmek, fark etmek için zaman ayıramayacak kadar kendi varoluşlarıyla meşgul.

Ama fark ettim.

Gözümü kestim.

Gittiğim yere gittiğim tüm dolambaçlı siyah yollardan geçerken, safirle asılı duran ayın yumuşak, engebeli göbeğine baktım. Ağaçlar henüz değişecek terbiyeye sahip değiller ve inatla yazlık giysilerine yapışıyorlar. Çok yeşil. Pası, altını, kehribarı ve bronzlaşmış karışımı getirin ve görünmez esintilerle yelken açın.

Hayat bir rüyadır, tatlım! Ve arılarla dolup taşıyorum.

Hücrelerim dans ediyor, uğultu yapıyor ve sadece senin için bir şarkı söylüyor, ama belki sadece senin için değil, çünkü ay tarafından kışkırtılıyor.

Ve bu havuz, bu rüyalar, bu gözler… bunlar gerçek mi?

Siz mi?

Öyle miyim?

Gerçek olan nedir?

Uyumadığımda hayat gittikçe daha az gerçek oluyor. Uyku çok uzak ve o kadar yakın hissettiriyor ki onu öpebiliyordum, gökyüzünü sanki ön camımdan, ellerimin, parmaklarımın ve ayakkabılarımdaki havuzların üzerinden akıyormuş gibi öpebiliyordum.

Bu gerçek mi?

Dudaklarımdaki tuzun tadı ve ayakların bastığı, tökezlediği, dolaştığı ve etimi kavrayarak kemiklerimin üzerinde dolaştığı izlenimler ve yollar bırakan çatlamış dudaklar.

Yine vızıldıyor.

Arılar mı?

Kanımdaki arılar mı, yoksa şarap kırmızısı pantolonumdaki karıncalar mı (bunlar bellbottom ve son zamanlarda onları çıkarmak istemiyorum; beni tekrar 15 yaşındaymışım gibi hissettiriyorlar ve ondan hoşlanıyorum — içimde yaşayan 15 yaşındaki kız)?

Deliryum mu yoksa berraklık mı? Anladım ben seni. Seni duyuyorum. Seni çok temiz hissediyorum. Ekranlardan ve kelimeleri, duyguları, fikirleri ve umudu temsil eden küçük sembollerle konuşulan kelimeler! Ne kadar garip…

Bu kadar gerçekçi hissetmesi için.

Bu bir rüya olmalı çünkü bu kadar canlı bir şey hatırlayamıyorum.

Ama bir dahaki sefere hala kahve servisi yapan bir yer seçeceğim.